باس آلبرتی شیوه ای از آکومپانیمان( همراهی) است که توسط یک ایتالیایی به نام دومنیکو آلبرتی ابداع شد. در این روش یک آکورد، شکسته شده و نتهای تشکیل دهنده آن که در فاصله هارمونیک نسبت به هم هستند، در حالت های مختلف و متنوعی پخش شده و نسبت به هم ایجاد فاصله ملودیک می کنند. این روش از نظم و قاعده محدود کننده ای تبعیت نکرده و نتهای یک آکورد میتوانند به صورت آزادانه و با ترتیب گوناگون در ادامه یکدیگر شنیده شوند. تفکر نهفته در باس آلبرتی نشأت گرفته ازتفکر مختص به موسیقی دوران کلاسیک و بافت متعلق به این دوران، یعنی بافت هموفونیک است. بافتی که در آن خط اصلی ملودی که بصورت واضح شنیده می شود توسط طرحی خاص از نتهای موسیقی همراهی می شود که از ارزشی کمتر نسبت به ملودی اصلی برخوردار بوده و به همین علت با نوانسی ضعیف تر اجرا می شود. تفکری که در دوران باروک، بخاطر بافت پلی فونیک حاکم، بسیار کم احساس می شود. بافتی که ویژگی اصلی آن ارزش برابر خط های ملودیک است.

در ادامه برای درک بیشتر باس آلبرتی و شیوه های متنوع نوشتن آن نمونه هایی آورده می شود

Nocturne op.9 No.1 Chopin

Pathetique 3^rd Movment Beethoven

Sonate k.545 Mozart

Prelude G minor Rachmaninoff

با نگاهی به دست چپ قطعات فوق، با این تکنیک آکومپانیمان بیشتر آشنا می شویم.